Elske van de Vlugt vertelt voor een schoolklas over haar tijd als kind in Nederlands-Indië (nu Indonesië) tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Japan bezette Nederlands-Indië in 1942. Haar beide ouders waren onderwijzer, zij was de jongste en had 3 broers. Tijdens de bezetting lag het openbare leven stil, scholen waren gesloten. Alle blanken werden overgebracht naar ‘beschermde’ wijken, achter prikkeldraad. Haar vader werd krijgsgevangen gemaakt en moest gaan werken aan de spoorlijn in Birma, waar vier van de vijf arbeiders (waaronder ook veel Javanen) door het zware werk en de ontberingen overleden.
In het kamp in de wijk Malang zat Elske met haar moeder en broers met 30-40 personen in één huis. Ze heeft in die tijd in 3 verschillende kampen gezeten. Omdat de Japanners meer controle wilden concentreerden zij de mensen in steeds minder kampen, daardoor de huizen steeds voller werden. Extra eten werd binnengesmokkeld in ruil voor o.a. sieraden. Door honger, ziektes, tekort aan water en de tropische hitte werd de situatie steeds slechter.
Haar broers hielpen met eten voorbereiden en schoonmaken. Elke dag was er een urenlang appèl, fouten met tellen werden afgestraft.
Het eten bestond uit (pap van) rijst en wat groente, vaak zelf aangevuld met gevangen kikkers, slangen, libellen. Door het slechte eten en hygiëne ontstonden ziektes als malaria, tbc, kinderverlamming en hongeroedeem. Als er eten was moest je dat direct opeten, anders werd het gestolen. Veel mensen kwamen te overlijden, ook haar moeder werd ziek en overleed. Ze stond er toen alleen voor, maar gelukkig zorgde een andere vrouw goed voor haar en haar broer. Mensen hadden onderling veel ruzie.
Jongens ouder dan 10 jaar moesten naar een apart mannenkamp waar ze alles zelf moesten doen: voor eten zorgen, voor Japanners werken maar ook de eigen doden begraven. Dat was heel zwaar, steeds meer mensen gingen dood.